Ráðgátan leyst!

Íslendingar geta andað léttar! Snuðið sem hvarf á dularfullan hátt um daginn, er fundið. Það hafði fallið milli vagns og hlífar og fannst ekki fyrr en hlífin var tekin af. „Þetta er mikill léttir,“ sagði Sigurgeir Orri (40) í samtalið við blaðið. „Þetta var farið að valda mér miklu hugarangri. Óleyst mál eins og þetta, eiga það til að setjast á sálina.“ Það var Heiðrún Gígja (36) sem fann snuðið. Snuðin voru orðin svo fá að til vandræða horfði. Greip hún þá til þess ráðs að svipta hulunni af vagninum og þá kom snuðið í ljós. „Ég var ákaflega glöð þegar ég sá snuðið detta á svalagólfið og grét af fögnuði,“ sagði Heiðrún Gígja.

Slefað og skeint óskar hjónunum til hamingju. 

Sá bjórauglýsingu!

Sá atburður gerðist í gær að Sigurgeir Orri sá bjórauglýsingu í sjónvarpinu, þrátt fyrir að blátt bann sé við áfengisauglýsingum á Íslandi. „Það gerðist þannig,“ sagði Sigurgeir Orri í samtalið við Burt með ríkisforræðið, „að ég var að horfa á Sky-fréttir og þá kom skyndilega hlé á útsendingu fréttanna og við mér blasti mynd af þremur strákum, venjulegum strákum, sem voru að syngja eins og poppstjörnur uppi á sviði á fjölmennum tónleikum. Svo fengu þeir sér Carlsberg bjór eftir tónleikana. Hvað halda þessir menn á Sky-fréttum? Halda þeir að þeir geti svínað á landslögin og birt auglýsingar um bjór sem er 5% að áfengisinnihaldi?“ Það er klárlega einhver geðklofi í gangi hér. Það virðist nú vera að sumir haldi að ef áfengisauglýsing birtist í íslenskum fjölmiðli, þá leiði hún til aukins áfengisböls, en ef hún birtist í erlendum fjölmiðli þá leiði það ekki til aukins áfengisböls „Þegar þú segir það, þá sér maður að svo virðist að sumir haldi að íslendingar lifi í kúlu sem hefur engin tengsl við umheiminn. En að sjálfsögðu vita allir að við lifum ekki í sambandslausri kúlu (tímarit, internet, kvikmyndir, gervihnattasjónvarp), en þeir sem eru áfram um slíkt bann eru að blekkja sjálfa sig. Ljúga upp í opið geðið á sjálfum sér.“ Hverjir eru það helst sem ljúga að sjálfum sér? spyr blaðamaður Burt með ríkisforræðið. „Það eru þeir sem telja sig vita betur en ég sjálfur, hvað hentar mér. Þetta er sama fólkið og er á móti því að hægt sé að kaupa áfengi annars staðar en í sérstökum ríkisbúðum. Þetta er fólkið sem kann ekki með áfengi að fara og hefur farið í áfengismeðferð. Þetta er fólkið sem drukkið hefur frá sér ráð og rænu, en er aftur komið með rænuna, en ekki ráðið. Þeir sem eru ekki þurrir alkóhólistar eru vinstrimenn sem líta á ríkið sem móður og okkur sem börn sem þarf að hafa vit fyrir.“ Þetta voru orð í tíma töluð. Viltu bæta einhverju við að lokum? „Svo sannarlega. Það ætti að taka alla þá sem eru á móti því að ég geti keypt áfengi í venjulegum búðum og hella í þá laxerolíu og fela klósettpappírinn.“ Er þetta nú ekki full dónalegt? „Það mætti ef til vill sleppa því að fela klósettpappírinn.“ Þakka þér kærlega fyrir spjallið. „En ég er ekki búinn!“ Gott og vel, hverju viltu bæta við? „Ég vil bara segja þér það að í Þýskalandi eru miklar hraðbrautir þar sem ekið er greitt, greiðar en í nokkru öðru landi heims.“ Og punkturinn er? „Á bensínstöðvum við þessar hraðbrautir er hægt að kaupa vín af hvaða styrkleika sem er. Fólki sem ekur um þýskar hraðbrautir er sem sagt treyst fyrir því að hafa vit fyrir sjálfu sér, ólíkt þeim sem aka um íslenska vegi.“

Burt með ríkisforræðið þakkar Sigurgeiri Orra fyrir spjallið.

Dularfullt snudduhvarf!

Um daginn gerðist dularfullur atburður í Reykjavík. Ragnar Orri Orrason (0,7) fór út í vagn út á svalir til að taka miðdegislúrinn sinn með grænu snudduna sína í munninum. Þegar lúrinn var á enda og faðir hans hjálpaði honum inn var græna snuddan ekki uppi í Ragnari Orra og ekki í vagninum og ekki á svölunum. Hún var hvergi! Sama hve vel var leitað fannst snuddan ekki. Enginn kemst upp á svalirnar nema fuglinn fljúgandi og einhver í stiga en enginn að því er best er vitað fór upp á svalirnar með þeirri aðferð er umræddur lúr var tekinn. Það er hulin ráðgáta hvað orðið hefur um snudduna. Ragnar Orri telur sjálfur að krummi hafi komið og stolið henni og flogið með hana upp á þak. Faðir hans, Sigurgeir Orri (40), telur að geimvera hafi komið og tekið snudduna, haldið að hún hafi verið talstöð til að hafa samband heim. Móðir Ragnars Orra, Heiðrún Gígja (36) telur að snuddan hafi spýst út úr munni Ragnars Orra og fram af svölunum. Það verður að teljast ólíklegasta kenningin vegna þess að vagninn sneri að svalahurðinni og til þess að spýta snuddunni fram af svölunum þurfti fyrst að spýta henni í svalahurðina og láta hana skoppa til baka (eða til hliðar) og fram af. Mikill vafi leikur á að jafn ungt barn og Ragnar Orri er nái slíkum gríðar-spýtingarkrafti. En var hringt á lögregluna? „Já við hringdum auðvitað strax í 112 en þeir hlógu að okkur og voru með dónaskap“, sagði Sigurgeir Orri, „sögðu að þetta kæmi þeim ekki við. Að ég ætti ekki að sóa tíma þeirra í svona vitleysu. En í mínum huga er þetta ekki vitleysa þetta er stóralvarlegt mál!“ Blaðamaður tekur undir með Sigurgeiri Orra, enda sjálf á barnseignaraldri. „Ef ég má bæta einu við,“ sagði Sigurgeir Orri að lokum, „þá langar mig að nota tækifærið og auglýsa eftir græna snuðinu. Ef einhver hefur séð grænt snuð í eða við miðbæ Reykjavíkur, þá vinsamlega hringið í 112 og látið vita hvar og hvenær snuddan fannst.“

Slefað og skeint vonar að græna snuðið finnist sem fyrst svo jafnvægi komist á samfélagið á ný. 

Vandi sjálfan sig af kaffi – óvart!

Sigurgeir Orri (40) varð fyrir því óláni um daginn að venja sjálfan sig af kaffi. „Það gerðist þannig að ég fór til útlanda og kom þreyttur inn í búð kvöldið sem ég lenti og keypti kaffipakka,“ Sagði Sigurgeir Orri í samtali við blaðið. „Morguninn eftir hellti ég upp á kaffi sem var í sterkari kantinum vegna þess að ég kunni ekki á hlutföll vélarinnar. Þrátt fyrir það var ég ekkert sprækari og þurfti að leggja mig fljótlega eftir morgunmatinn. Taldi víst að tímamismun og flugþreytu væri um að kenna. Ég skakklappaðist í gegn um daginn og morguninn eftir hellti ég aftur upp á þetta fína ilmandi kaffi en fann þó ekkert fyrir þessum hefðbundna hressleika sem fylgir fyrsta kaffibolla dagsins og lagði mig fljótlega eftir morgunmatinn. Taldi víst að ég væri að jafna mig eftir sjö klukkustunda tímamismun og uppsafnaða flugþreytu. Skakklappaðist í gegn um daginn og hellti upp á morguninn eftir og fór út í göngutúr með litla gaurinn okkar Ragnar Orra (0,7). Á leiðinni fór ég að finna til mikils höfuðverkjar og almennrar vanlíðunar. Ég vissi af apóteki í nágrenninu og þrælaði mér þangað og bað afgreiðslukonuna um að finna handa mér verkjatöflur og vatn til að skola þeim niður með. Hún gerði það samviskusamlega og ég var eins og heróínsjúklingur fyrir framan hana skjálfandi og fölur með kaldan svita á enninu meðan hún opnaði pilluglasið og hellti í lófann á mér. Þá var barnið orðið þreytt og farið að orga svo ég ákvað að fara beinustu leið heim. Mig var farið að gruna að ekki væri allt með felldu varðandi kaffið og þegar ég kom heim gaumgæfði ég pakkann og rak þá augun í litla áletrun sem á stóð: DECAF. Þá áttaði ég mig á því hvað kaffi með KOFFEINI er mikið yndislegt eiturlyf sem mig langar aldrei til að hætta að taka.“ Þú ráðleggur sem sagt engum að venja sig, eða einhvern í fjölskyldunni, af kaffi án þess að viðkomandi viti af því? „Það geri ég ekki, en bendi kvikindum á að þetta er fyrirtaks hrekkur.“

Slefað og skeint vonar að ekkert kvikindi lesi þessa frétt. 

Skýrsla um ferðalag

Sex flugferðir með fjórum flugfélögum á tveimur vikum gaf gott tækifæri til að bera saman bandarísk flugfélög bæði innbyrðis og við Flugleiðir. Flugfélögin sem flogið var með voru þessi: Flugleiðir, Northwest, Delta og Jet Blue. Án nokkurs vafa er Jet Blue það flugfélag sem best stendur sig í þessum hópi. Delta og Icelandair eru slökust. Northwest sinnti hlutverki sínu en ekkert meira en það. Áberandi var að bil milli sæta bandarísku félaganna var miklu meira en hjá Flugleiðum. Sem dæmi um það má nefna að barnabílstóll sonar okkar komst ekki fyrir í sæti Flugleiðavélarinnar ef farþeginn á móti hallaði sér aftur, en í vél Delta var hægt að ganga framhjá stólnum í sætinu. Svo ég haldi nú áfram að hallmæla Flugleiðum var ótrúlegt sinnuleysi gagnvart sjónvarpsefninu. Það var spóla sett af stað og hún spiluð með stórkostlegum truflunum alla leiðina, nánast ekki hægt að greina hvað var að gerast á skjánum. Svo þegar spólan var búin var að sjálfsögðu hraðspólað til baka fyrir framan alla farþegana. Af viðmóti starfsfólksins um borð virðist ekki góður andi í hópnum.

Ég velti fyrir mér þegar ég flaug með Jet Blue, hvort forsvarsmenn Flugleiða hefðu kynnt sér vöru þeirra. Jet Blue er almennilegt flugfélag. Sætin eru rúmgóð og nægt pláss fyrir fæturna, það er enginn sagaklassi og það sem stendur upp úr er að hvert sæti hefur sitt sjónvarp með fjölrása gervihnattasambandi sem þýddi að ég gat fylgst með fréttum af líðandi stund (sem reyndist vera skotárás í skóla) eða horft á hóp af „innanhússhönnuðum“ breyta íbúðum fólks úr hörmulegum í ömurlegar. Gervihnattaútvarp er einnig í boði sem og bíómyndir gegn greiðslu. Þetta gerir það að verkum að löng flug líða hraðar. Ég veit ekki hvort það er rétt, en Jet Blue auglýsir með miklu stolti að það njóti mestrar viðskiptavildar meðal flugfélaga þar um slóðir. Matur um borð var ómerkilegur, en ekkert var selt, maður gat troðið í sig eins miklu af snakki og magamál leyfði og fengið eins mikið vatn og vömbin þoldi. Rúsínan í pylsuendanum varðandi Jet Blue er flugvöllurinn á Langasandi. Aðra eins snilld hef ég aldrei séð. Flugstöðin er í húsi frá fyrri hluta 20. aldar og er í upprunalegu horfi. Hún er agnarsmá miðað við völundarhús stærri flugvalla og afar auðveld yfirferðar. Það er margra ríksdala virði að komast á skammri stund um flugstöðvarbyggingu. Og að koma þarna inn var stórkostlegt, eins og að lenda í tímagati. Glæsilegur arkitektúr fjórða áratugarins blasti hvarvetna við. Forvitnir geta lesið meira um Long Beach flugvöll hér.

Talandi um flugstöðvar, Flugstöð Leifs Eiríkssonar er að mér sýnist verulega misheppnuð. Það er eins og hönnuðir hennar hafi fundist alveg nauðsynlegt að gera flugstöðina jafn niðurdrepandi og flugstöðvar á erlendum risaflugvöllum. Það var óþarfi, Keflavíkurflugvöllur er lítill flugvöllur. Það var engin ástæða að bæta við nýrri flugstöðvarbyggingu við endann á gamla rananum út í flugvélarnar. Eðlilegra hefði verið að bæta við öðrum rana út úr gömlu stöðinni (sem nóta bene, var gamaldags daginn sem hún var opnuð). Auk þess er ekki að sjá að verslanir og veitingahús láti viðskiptavini njóta þess að svæðið er skattfrjálst.

Þegar við komum heim, eftir flugið frá Boston með tilheyrandi vopnaleit með öryggishliðum og gegnumlýsingartækjum tók við ný öryggisleit með öryggishliðum og gegnumlýsingartækjum. Hvurslags dómadagsvitleysa er það að senda farþega sem nýkomnir eru úr flugvél í gegnum sprengjuleit? Halda þeir etv. að farþegarnir hafi á einhvern dularfullan hátt náð að útbúa sprengju um borð í vélinni og ætli að sprengja hana í flugstöðinni? Ef þetta er ekki skipulagsklúður þá veit ég ekki hvað. Gat stjórn stöðvarinnar ekki komið því þannig við að farþegar sem eru að koma til landsins geti gengið óáreittir í vegabréfsskoðun? Það er amk. ljóst að flugstöðin, ólíkt öðrum flugstöðvum, getur ekki tryggt að utanaðkomandi blandist ekki í hóp komufarþega. Það hlýtur að vera skýringin á vopnaleitinni í þessu nýhannaða húsi. Sá sem ber ábyrgðina á þessu klúðri fær kaldar kveðjur frá mér.

Niðurstaða skýrslunnar: Of stutt bil milli sæta í vélum Flugleiða (ísl. þýð. á Icelandair), reynið að sneiða hjá Flugstöð Leifs Eiríkssonar, sneiðið alls ekki hjá flugstöðinni á Langasandi og fljúgið tvímælalaust með Jet Blue. 

Já en ísinn á Suðurskautinu hefur ekki minnkað

Í greinaflokki Morgunblaðsins Út í loftið („Ekkert land er eyja“) er talað um hækkun sjávar vegna bráðnunar íss. Þar segir Halldór Björnsson veðurfarsfræðingur: „Mesta óvissan í þessum spám tengist samt því hvort stóru jökulhvelin á Grænlandi og Suðurskautslandinu muni bráðna hraðar en gert er ráð fyrir. Gerist það verður sjávaryfirborðshækkunin meiri.“ (Sjá úrklippu.) Gerir Halldór sjálfur ráð fyrir þessu, eða hefur hann fyrir sér vísindin?

Óttaslegnir lesendur geta huggað sig við að ísinn á Suðurskautinu hefur ekki minnkað. Öðru nær: Ísinn á Suðurskautinu hefur aldrei verið meiri. Bendir það til þess að sjávarborð eigi eftir að hækka? Líkurnar hljóta að minnka, en ísinn á Norðurhveli hefur minnkað mikið að sama skapi. Kannski jafnar þetta sig út. Hver veit?

 

Hvert flýtur Morgunblaðið?

Í greinaflokki sem byrjaði að birtast í Morgunblaðinu í dag (sunnudag 14. október) um loftslagsmál og kynntur er á forsíðu með fyrirsögninni: „Fljótum sofandi að feigðarósi“ (og inni í blaðinu: „Út í loftið“ og „Tími efans er liðinn“) er fjallað um ósónlagið undir fyrirsögninni: „Ósónlagið að jafna sig.“ Nú veit ég ekki hvaða heimildir Morgunblaðið styðst við (Halldór Björnsson?), en samkvæmt mælingum NASA var ósóngatið yfir Suðurskautinu í metstærð á síðasta ári, 2006. Var þetta etv. misprentun? Átti kannski að standa: „Ósóngatið að jafna sig“? 

Hversu mikið mark er takandi á svona „fréttaflutningi“?

Tími efans er sannarlega ekki liðinn, efinn um að blaðamenn og leigupennar Morgunblaðsins láti vísindin þvælast of mikið fyrir sér við að boða það sem hefur yfir sér mörg einkenni trúar. Í umfjöllun um loftslagsmál er mjög áberandi óþol gagnvart sjónarmiðum sem ekki styðja tiltekna skoðun. Hversvegna er það? Við hvað eru hinir sannfærðu svona hræddir? Þeir sem efast eru umsvifalaust kallaðir öfgahægrimenn þótt þeir bendi einungis á staðreyndir. Er nema von að mönnum verði hugsað til nornabrenna miðalda?

Undir fyrirsögninni á forsíðunni („Fljótum sofandi að feigðarósi“) er dæmigerð Moggafrekja um að ríkið verji meira fé til málaflokksins, það sakað um andvaraleysi og hvaðeina. Svona frekja kallast: „Grenja pening út úr ríkinu“ og er líka mjög áberandi á Ríkisútvarpinu, en margar fréttir þar snúast um að nú þurfi ríkið að verja meira fé til þessa og hins. Bent er á eitthvert „hneyksli“ og síðan heimtað að ríkið geri eitthvað í málinu. 

Meðan Morgunblaðið birtir einhliða og villandi umfjallanir er ljóst hvert það flýtur, það flýtur smátt og smátt lengra niður eftir uns það rennur út í sandinn.

--- 

Ps. Al Gore ætlar að gefa verðlaunaféð sem hann fékk í umhverfissjóð – sem hann sjálfur stofnaði og stjórnar. Góðmennsku hans eru engin takmörk sett! Hann gefur sjálfum sér peningana.

Ekki góðar fréttir fyrir einkabílistana

Sem eru, ja... allir borgarbúar? Ég er viss um að akandi vegfarendur hugsi hlýtt til Dags í umferðarteppum framtíðarinnar og kjósi hann allir sem einn í næstu kosningum.

Dagur: Tími til að breyta Reykjavík úr amerískri bílaborg

Hlægilegt

Nóbelsnefndin er endanlega búin að tapa glórunni. Nú mun þrýstingur trúarhópsins aukast enn frekar um stórkostleg fjárútlát sem engin vissa er um hvort beri árangur. Afleiðingarnar gætu orðið aukin stríð og hörmungar í þriðja heiminum. Friðarverðlaunin auka líkur á ófriði vegna þess að aðgerðirnar sem talið er að þurfi að grípa til skerða möguleika fátækra ríkja til vaxtar.

Annars vísa ég til síðustu færslu.  

Al Gore og loftslagsnefnd SÞ hljóta friðarverðlaun Nóbels

Loddarar finna lyktina

Málstaðurinn um vernd umhverfisins er afar þokkafullur í augum pólitískra loddara, hvort sem þeir eru íslenskir eða bandarískir. Að verðlauna þessa menn fyrir boðskap sem þjónar einungis þeim tilgangi að vekja athygli á þeim sjálfum er út í hött. Það er jafnvel enn meira út í hött að hengja friðarmedalíu á umhverfisverndarsinna. Fengju þeir að ráða væri mun meira um ófrið, einkum í þriðja heiminum, því umhverfisvernd snýst um að takmarka svigrúm ríkja til vaxtar svo kúlan „mengist“ ekki enn frekar. Rót ófriðar er fátækt og skortur á tækifærum. Nær væri að verðlauna hagfræðinginn Hernando De Soto sem bent hefur á raunhæfar lausnir á vanda heimsins.

Það ætti að vera hverjum manni klingjandi viðvörunarbjalla þegar menn eins og Ólafur Ragnar og Al Gore taka upp málstað. Þeir munu aldrei gera umhverfinu nokkurt gagn, einungis nota það sjálfum sér til framdráttar. Það er lenska úti í hinum stóra heimi að kaupa verðlaun, þetta er á margra vitorði. Ekki veit ég hvort forsetafrúin borgaði brúsann eins og haldið hefur verið fram, en bendi á að þetta viðgengst í meira mæli en sterar í íþróttum. „Vinátta“ hennar hefur örugglega ekki skemmt fyrir.

Eins og bent hefur verið á og ljóst er öllum nema trúuðum, eru verulegir vankantar á glærusýningu Al Gore. Óþarft er að taka mig trúanlegan og lesa það sem hann sagði sjálfur um myndina. Það væri Nóbelsverðlaununum vart til framdráttar að verðlauna hann, en það er reyndar ekki úr háum söðli að detta, því menn eins og Arafat hafa fengið verðlaunin og ekki fljúga friðardúfur upp úr slóð hans, svo mikið er víst.

„Ef þú vilt bæta heiminn, byrjaðu þá á sjálfum þér“, er mér kær setning. Hún er Al Gore hins vegar ekki kær, því hann hefur ekki tekið eitt skref sjálfur í þá átt að bæta heiminn á þann hátt og sóar allri þeirri orku sem honum frekast er unnt við að kynda heimili sín (20 sinnum meiri orkunotkun en meðalalið í Bandar.) og fljúga gamalli einkaþotu sinni (árgerð 1977). Þetta sýnir svart á hvítu að honum er hjartanlega sama um umhverfið en sýnir því áhuga meðan það þjónar hans hagsmunum.

Þrátt fyrir þetta hvet ég trúaða til að halda áfram að klappa. Ég er nefnilega bölvað kvikindi og hef lúmskt gaman að því þegar fólk gerir sig að fífli.

Veðjað á að Al Gore fái friðarverðlaun Nóbels