Góða konu fyrir Emil

Dag einn haustið 1997 vorum við Emil einu sinni sem oftar eitthvað að gera, man ekki hvað það var, mögulega að hlusta á Kruder og Dorfmeister (eitt af eftirlætisböndum hans) og slaka á. Emil bjó á þessum tíma niðri í bæ eins og ég. Stutt var á milli heimila okkar og mikill samgangur eins og sagt er. Emil bar sig illa, sagðist vera hálf-niðurdreginn. Lífið hefði ekki leikið við hann síðkastið. Ekkert stórkostlega dramatískt samt, bara svona hefðbundinn bömmer. Ég veit hvað mun gera þig glaðan, sagði ég við hann eftir fáeinar spurningar og stutta umhugsun. Nú, hvað er það? sagði Emil. Þú þarft að kynnast góðri konu, sagði ég. Fyrst þú segir það, sagði Emil og brosti í gegnum bömmerinn. Þetta var á föstudagseftirmiðdegi. Við ákváðum að skreppa út á lífið með það að markmiði að finna góða konu handa Emil svo hann gæti tekið gleði sína á ný.

Tiltölulega snemma kvölds, um tíuleytið, settumst við undir árar á galeiðunni. Fyrsti áfangastaðurinn var tveggja hæða skemmtistaður í Austurstræti sem hét Astró. Þegar inn var komið blasti við okkur frekar dapurleg sýn. Staðurinn var galtómur. Að minnsta kosti fyrsta hæðin. Við ákváðum að fara upp á aðra hæð til að vera alveg vissir um að við værum einu gestirnir þarna. Þegar upp var komið tókum við eftir að það voru tveir viðskiptavinir auk okkar á staðnum. Tvær stúlkur sem stóðu upp við vegg. Önnur ljóshærð, hin dökkhærð. Báðar bráðmyndarlegar. Þar sem ég var með markmið okkar alveg á hreinu vatt ég mér að þeim og spurði í léttu gríni hvort þær væru á lausu. Sú ljóshærða var fyrri til svars: Nei, sagði hún. En sú dökkhærða svaraði spurningu minni játandi. Ég þakkaði þeim kærlega fyrir og fór til Emils sem stóð álengdar og tilkynnti honum glaður að sú dökkhærða væri á lausu. Hvernig líst þér á hana? spurði ég. Bara vel, sagði Emil. Flott, sagði ég, við skulum heilsa betur upp á þær. Við kynntum okkur fyrir þeim og þær fyrir okkur. Sú dökkhærða sagðist heita Bjartey og sú ljóshærða sagðist heita Heiðrún. Þær höfðu fyrr um kvöldið farið í vísindaferð á vegum Verkfræðideildar Háskóla Íslands þar sem þær stunduðu nám.

Við ákváðum að fara af tóma Astró og á annan stað sem við vonuðum að væri þéttara setinn. Ég man ekki hvað sá staður hét en hann var við Ingólfsstræti. Hann reyndist vera þéttara setinn. Þangað komin áttum við kurteislegt spjall. Fljótlega kom í ljós að svör Heiðrúnar og Bjarteyjar við spurningu minni hvort þær væru á lausu höfðu ekki verið alveg sannleikanum samkvæm. Heiðrún sem hafði svarað spurningunni neitandi reyndist vera á lausu en Bjartey sem svaraði spurningunni játandi var á föstu. Aðspurð sagði Heiðrún (mér síðar) að henni hafi ekkert litist á þennan galgopalega, síðhærða ungling sem sagðist vera að vestan (mig) og ákveðið að gefa engan kost á sér. Þetta var náttúrlega heldur súrt fyrir Emil sem þurfti að horfa á eftir Bjartey fara heim til unnustans eftir skemmtilega kvöldstund. Ég man að ég var mjög impóneraður þegar ég komst að því að Heiðrún vissi hvað undirsinkuð skrúfa var. Hún er greinilega ekki eins vitlaus og hún lítur út fyrir að vera, hugsaði ég. Við Heiðrún höfum verið saman síðan þetta kvöld. Við fögnum 20 ára brúðkaupsafmæli 2. júní nk.

Emil var annars vel liðinn af fríðara kyninu enda bráðmyndarlegur og heillandi náungi. Hann var öðru hvoru í sambandi man ég. Þau fóru þó aldrei á alvarlegt stig (sambúð osfrv.). Það var eins og Emil væri í ævilöngu mótþróakasti gegn einhverju sem ég gat aldrei fest fingur á. Tölvupóstfangið hans var emilaint og síðar leoaint, „Emil er ekki“ mætti túlka það. Hann lét hverjum degi nægja sína þjáningu.

Mikill missir að Emil mínum. Sakna hans. Ég vildi óska að hann hefði kosið annan lífstíl en þann sem hann lifði. Ég hafði svo sem lengi talið að Emil myndi tæplega kemba hærurnar. Þrátt fyrir það var það mikið áfall að missa hann aðeins 54 ára að aldri. Hann var stór hluti af mínu lífi.

Emil Ólafsson

Loftur Emil Ólafsson æskuvinur minn (f. 31. maí 1967 d. 18. apríl 2021). Þessi mynd var tekin 4. nóvember 2002 er við Heiðrún vorum að gera upp íbúðina okkar í Garðastræti. Við vorum að vísu að mestu búin að gera hana upp, en ég man að það voru nokkur handtök eftir sem kláruðust þetta ár. Emil var húsamálari, vandvirkur og snjall. Hann fór ekki hratt yfir, en skilaði frábæru verki.

Við Emil vorum góðir félagar fram eftir öllum aldri. Samgangurinn minnkaði er á leið ævina. Við vorum þó alltaf í sambandi. Við kynntumst þegar við vorum um 10 til 11 ára gamlir. Mig minnir að þá hafi hann flutt ásamt fjölskyldu sinni á Þinghólsbraut 71 (ef ég man rétt).

Ég man eitt sinn að heimaverkefni í tónfræðitíma í Kársnesskóla var að búa til hljóðfæri. Ég var búinn að gera eitthvert hljóðfæri, strengja girni milli tveggja nagla á planka eða eitthvað þessháttar. Aðrir nemendur gerðu eitthvað svipað. Emil hafði ekki enn lokið við heimaverkefnið. Lítill tími var til stefnu. Svo vildi til að heima hjá honum var þessi fína hrista, alvöru keilulaga hrista sem hefði sómt sér vel í höndunum á Helenu Eyjólfs upp á sviði í Sjallanum á Akureyri. Ég man ekki hvor okkar átti frumkvæðið, en við tókum þessa hristu, vöfðum hana inn í dagblaðapappír og máluðum með þekjulit. Emil fór með þetta „heimatilbúna“ hljóðfæri í tónfræðitímann. Þórunn Björnsdóttir, kennarinn okkar, var ákaflega ánægð og líka undrandi með hljóðfærið hans Emils. „Þetta hljómar ótrúlega vel,“ sagði hún. „Hvað er inni í þessu?“ „Jógúrt dós og hrísgrjón,“ svaraði Emil. Hún hélt áfram að hrista hristuna og furða sig á hljómgæðunum. Emil fékk toppeinkunn fyrir þetta heimaverkefni.

Þessi mynd var tekin í desember 2006 er við lögðum parket (aftur!) í garðastrætinu. Ég sullaði vatni yfir gamla parketið (sem var raunar nýtt) sem gerði það að verkum að við urðum að endurnýja það að hluta. Emil hjálpaði mér með þetta verkefni. Hann málaði hjá okkur margoft í gegnum árin. Í hvert skipti sem það þurfti að mála var Emil mættur. Til stóð að mála síðasta sumar, en pestin gerði það að verkum að ekkert varð úr því.

Ég þarf að grafa upp eldri myndir af okkur. Geri það þegar ég kemst í fjölskyldualbúmin í sumar.

 

CNN afhjúpuð

STÖNDUM SAMAN!

Mikilvægast hverri þjóð er að standa saman í baráttu gegn framandi ógn. Kórónuveiran sem kínverski kommúnistaflokkurinn dreifði yfir heimsbyggðina 2020 er slík ógn. Þar sem Egozentric Designs París, Mílanó, New York, London (skráð vörumerki) er eitt virtasta hönnunarhús heims og þótt víðar væri leitað (til dæmis á Mars) var það beðið um að leggjast á árarnar með heilbrigða ráðuneytinu í baráttunni gegn vánni. Ekki stóð á hönnuði Egozentric einmitt þegar bolurinn var hannaður. Aðspurður sagði heilbrigði ráðherrann að framleiða ætti milljón boli með skilaboðum til þjóðarinnar um að standa nú saman. Það var og gert. Skömmu síðar kom babb í bátinn. Skilaboðin höfðu breyst. Góð ráð voru dýr. Ekki var til gjaldeyrir til að prenta aðra milljón boli. Brugðið var á það ráð að prenta nýju skilaboðin á sama bolinn en strika yfir þau gömlu. Það var og gert með litlum tilkostnaði í barnafangelsi í Kína. Skömmu síðar kom annað babb í bátinn. Markmiðið hafði breyst. Segja verður að nýjasta markmiðið sé einstaklega hnitmiðað og raunhæft. Það sem eftir var af bolaupplaginu (níu hundruð þúsund) var sent með einkaþotu til fangelsisins í Kína og nýju skilaboðin prentuð á en strikað yfir þau gömlu. Það verður að segjast alveg eins og er að þetta „konsept“ (eins og við hönnuðir köllum það af því við erum svo hipp og kúl) er algjörlega að slá í gegn. Bolirnir rjúka bókstaflega út. Hönnun eins og þessi sem virðir samtímaarfleifð okkar en reynir ekki að þurrka hana út slær á streng meðal þjóðarinnar.

Veirufrítt Ísland 2021!

Hver kannast ekki við að vera búinn að fá hundleið á Kínaveirunni? En ekki lengur. Nú er komin lausn í málinu, skíma við endann á þessu langa klóakröri sem við höfum öll verið í. Til að fagna þessum merku tímamótum hefur Egozentric, París, London, Mílanó, Reykjavík (skráð vörumerki), sérhannað bol.

Fyrir einungis 35,999 krónur getur þú eignast bolinn Veirufrítt Ísland 2021! En bíddu við, ekki hætta að lesa núna vegna þess að fyrir einungis 99,999 krónur getur þú fengið þennan einstaka snilldarbol með áletrun sóttvarnarlæknis! Já, með áritun mannsins sem teljast verður einhver raunsæjasti maður sem uppi hefur verið á Íslandi. Snillingsins sem sér fyrir sér veirufrítt Ísland strax á þessu ári!

Iss en þetta er ekki neitt, ef þú kaupir tvo boli færðu bolinn Fíkniefnalaust Ísland árið 2000! í kaupbæti. Stórkostlegra verður það varla! Ekki klóra þér of lengi í pungnum yfir þessu kostaboði. Það gildir einungis í skamman tíma.

Falskt öryggi

Vöggugjöfin II – Öl?

Fékkst þú þá einstöku náðargáfu í vöggugjöf að vita hvað öðrum, betur en þeim sálfum, er fyrir bestu? Ef þú telur að svo sé — þótt það sé jafnvel aðeins óljós, kitlandi tilfinning — taktu þá snillingsprófið. Líkurnar á að þú sért snillingur og vitringur eru talsverðar vegna þess að hlutfall slíkra virtúósa á Íslandi er með því hæsta í heiminum. Hlutfallið er svo hátt að vísindamenn standa á gati.

Á ráðstefnu sem haldin var nýlega var reynt að finna svör við þeirri ráðgátu sem þetta háa hlutfall er. Margar tillögur komu fram hver annarri kjánalegri. Sálfræðingsræfill frá Sidney taldi hlutfall „snillinga“ (hann gerði gæsalappir með fingrunum) ráðast af því hve langt þjóðir væru komnar í að horfast í augu við sjálfar sig, það er að segja, að hlutfall „spámanna“ væri því hærra sem tvískinnungur, hræsni og yfirdrepsskapur væri útbreiddari. Hann var púaður niður af íslensku fulltrúunum sem voru fjölmennastir á ráðstefnunni (nema hvað).

Önnur tillaga álíka vitlaus kom fram í ræðu monthana frá Montana undir yfirskriftinni „Vesæll er valdalaus vitringur“. Hélt hann því fram að mikill meirihluti manna myndi láta visku og speki og tilskipanir og reglur vitringa sem vind um eyru þjóta ef þeir hefðu ekki völd til þess að þvinga þeim upp á þá — og samt vera hamingjusamari, heilsuhraustari og farsælli.

Alvitlausasta kenningin verður þó að teljast vera sú sem danski fulltrúinn Níels Langström setti fram. Í löngu og þvoglumæltu máli hans kom fram að rannsóknir sem hann gerði sýndu að það væri útbreiddur misskilningur á Íslandi, miklu útbreiddari en í heimalandi hans til að mynda, að boð og bönn láti vandamál hverfa. Hann gerði gys að Íslendingum og kallaði þá bláeyga að halda að blá bönn kæmu í veg fyrir alla mannlega lesti og bresti og hvaðeina sem hinir vitru og framsýnu teldu ekki við hæfi. „Hættir hóra að vera hóra við það að plebbi á löggjafarþingi banni vændi eða vændiskaup?“ spurði hann. „Nei, hún leitar skjóls frá hrammi ríkisins hjá þeim sem síst skyldi, dólgnum,“ svaraði hann sjálfum sér. Hann var hrópaður niður af íslensku fulltrúunum sem fóru fram á það við skipuleggjendur ráðstefnunnar að Níelsi væri bannað að fara á þjóðdansasýningu sem skipulögð var fyrir ráðstefnugesti um kvöldið.

Ekki þarf að koma á óvart að lausnin á ráðgátunni kom frá snillingi snillinganna, yfirvitringi hópsins, Guttormi Melsteð frá Enni undir Ennisennisenni. Hann benti ráðstefnugestum og heimsbyggðinni allri kurteislega á það í eitt skipti fyrir öll að náðargáfan væri einfaldlega vöggugjöf mótuð og slípuð af mörgum kynslóðum íslenskra spekinga með ofurmannlegt innsæi. Var þá mikið klappað.

Allt um það. Ekki er eftir neinu að bíða en vinda sér í næstu spurningu.

Snillingsprófið – önnur spurning

Vildir þú á árabilinu 1947 til 1967 að bjór væri leyfður í landinu?

__ Já.

__Nei.

Ef svarið er „nei“ hefurðu stigið enn eitt skrefið í rétta átt. Þú ert í virkilega góðum félagsskap margra framsýnna manna vegna þess að Pétur Sigurðsson alþingismaður lagði fram frumvarp 1960 og aftur 1966 um að leyfa bjór. Pétur sagði meðal annars í framsögu að það væri „meira en lítið misræmi að leyfa sölu á eldsterku brennivíni, en banna sölu á veiku öli á þeirri forsendu, að verið sé að vinna gegn áfengisbölinu,“ en meginrökin væru „að slíkt bann sem nú er á áfengu öli sé móðgun við menningarþroska og frelsiskennd íslenzkra þegna.“

Sigurvin Einarsson alþingismaður furðaði sig á þrákelkni Péturs og sagði í ræðu: „Hvar sem öl er bruggað og selt, verður það almenningsvarningur, almenningsneyzla, almenningslöstur. Ölið verður daglegur drykkur meira og minna á vinnustöðum, sem stelur peningum frá mönnum og dregur úr afköstum. Menn þurfa ekki annað en bera saman afköst íslenzkra verkamanna og öll tilþrif á vinnustað við störf starfsbræðra þeirra í nágrannalöndunum, þar sem a.m.k. einn í hverjum hópi hefur nóg að gera að ná í ölföng. Hætt er við, að hér yrði útkoman ekki ósvipuð með ölið og með sígaretturnar, það yrði nautnavarningur, furðu sakleysislegur, en menn mundu kaupa ölið, þegar þeir færu að venjast því, og smám saman gætu þeir ekki án þess verið. Og spariskildingarnir færu til ölkaupa í staðinn fyrir húsbyggingar eða að prýða heimili sín eða í staðinn fyrir góðan mat. Verkamenn nágrannalandanna eiga ekki fé til að byggja fyrir íbúðir eða prýða heimili sin á sama hátt og íslenzkir verkamenn.“ Hér talar sá sem vitið og framsýnina hefur. Íslenskir vinnustaðir nú um stundir eru vissulega nánast óstarfhæfir vegna bjórþambs starfsfólksins daginn út og inn. Ekki satt?

Skemmst er frá að segja að frumvarp Péturs var fellt. Á móti voru auk Sigurvins Einarssonar: Axel Jónsson, Ágúst Þorvaldsson, Benedikt Gröndal, Björn Fr. Björnsson, Eðvarð Sigurðsson, Einar Olgeirsson, Eysteinn Jónsson, Geir Gunnarsson, Gísli Guðmundsson, Gunnar Gíslason, Vilhjálmur Hjálmarsson, Halldór E. Sigurðsson, Hannibal Valdimarsson, Ingólfur Jónsson, Ingvar Gíslason, Lúðvík Jósepsson, Matthías Á. Matthiesen, Sigurður Ágústsson, Sigurður Ingimundarsson, Jón Kjartansson og Sverrir Júlíusson.

Ef svo ólíklega vill til að svarið er „já“ hefurðu því miður færst einu skrefi fjær því að geta talist vera fórnfús og framsýnn snillingur sem ert fær um að vita hvað öðrum er fyrir bestu. Þú ert í félagsskap manna eins og áðurnefnds Péturs Sigurðssonar sem hvatti andstæðinga bjórsins að vera samkvæma sjálfum sér og stuðla að banni á sterku áfengi fyrst bjórinn væri jafn hættulegur og þeir vildu vera láta. Með því að láta það ógert væru þeir að viðurkenna að slíkt bann væri tilgangslaust í nútímasamfélagi með víðtækri bruggkunnáttu og miklum samgöngum við lönd þar sem allar víntegundir væru á boðstólum. Andstæðingar bjórsins væru með öðrum orðum hræsnarar.

Þeir sem vildu leyfa bjór voru: Sigurður Bjarnason, Birgir Finnsson, Bjarni Benediktsson, Davíð Ólafsson, Einar Ágústsson, Sigfús J. Johnsen, Gylfi Þ. Gíslason, Jóhann Hafstein, Jón Skaftason, Jónas Pétursson, Jónas G. Rafnar, Óskar E. Levý, Matthías Bjarnason, Pétur Sigurðsson, Ragnar Arnalds og Björn Pálsson sem sagði það „reynslu annarra þjóða að tilgangslaust væri að setja bönn. Að banna innflutning á áfengum bjór væri hliðstætt því að banna innflutning á reyktóbaki en leyfa innflutning á vindlingum. Tilkoma áfengs öls myndi gera talsvert gagn. T. d. myndi ölið sporna við hinu mikla smygli, sem ætti sér stað á áfengu öli, og væri nú ástandið þannig, að hver sá sem hefði vilja til gæti aflað sér áfengs öls.“

Ekki er öll nótt úti enn þótt þér hafi ef til vill fipast á tveimur spurningum vegna þess að þú getur enn sýnt fram á að þú sért gegnheill snillingur og vitringur með því að svara næstu spurningum rétt.

Ferð höfundarins 2. útgáfa

Um þessar mundir er ég að vinna í atriðisorða- og kvikmyndaskrá nýrrar útgáfu á bókinni Ferð höfundarins eftir Christopher Vogler sem kom fyrst út í minni þýðingu 1997. Síðan þá hefur bókin tvisvar verið endurútgefin og aukin á ensku, en þessi nýja íslenska útgáfa sameinar aðra og þriðju útgáfu hennar í eina glæsilega 150 blaðsíðum lengri bók á okkar ástkæra og fjölskrúðuga máli íslenskunni.

Þegar bók er komin á það stig að hægt er að gera atriðisorðaskrá er ljóst að stutt er í útgáfu. Það hefur tekið lengri tíma en ég áætlaði að ganga frá nýju útgáfunni en nú er því verki sem sagt lokið. Ég get slegið því föstu, án þess að lofa upp í ermina á mér, að bókin kemur út snemma á næsta ári.

Ferð höfundarins er eitt af undirstöðuritum þeirra sem leggja fyrir sig sögusmíðar, hvort sem þær birtast á bókfelli, tjaldi eða sviði. Svo er það einskonar bónus við bókina að hana má nota sem leiðsögutæki, GPS græju, til að rata um lífið.

Ljósmyndin sem fylgir þessari færslu er af kvikmyndaskránni en þar eru veggspjöld allra kvikmynda sem nefndar eru í bókinni. Veggspjald kvikmyndar er ómissandi hluti af söguheiminum, eru í mörgum tilfellum inngangur að sögunni, það fyrsta sem væntanlegir aðnjótendur sjá. Það gefur tóninn, andrúmsloftið og þemað.

Ég hef stundum velt því fyrir mér hvað það er sem gerir Ferð höfundarins svona vinsæla. Ég held að hluti af skýringunni sé sú að ef maður notar kvikmyndina Löggan í Beverly Hills með Eddie Murphy til að varpa ljósi á algildan sannleika í mannlegri tilveru að þá sértu kominn með Bingó.

Stikk-fríhöfnin

Þegar ég var barn fór ég oft í eltingarleiki með krökkunum í hverfinu. Ómissandi hluti af leiknum voru frísvæði þar sem ekki mátti klukka. Frísvæðin voru skilgreind fyrirfram og þangað var hægt að flýja undan þeim sem var'ann. „Þú mátt ekki klukka mig, ég er stikk-frí.“

Barnaleikir eru að sumu leyti æfingar fyrir fullorðinsárin. Eltingaleikir eru kannski fyrsti undirbúningurinn að því að forðast að vera „klukkaður“, til dæmis af skattinum. Þá koma stikk-frí svæðin sér vel. Frísvæðin þar sem önnur lög gilda en almennt. Frísvæðin þar sem það er leyft sem bannað er fyrir utan.

Mér varð hugsað til þessa leiks þegar ég átti leið um Leifsstöð um daginn. Á göngum flughafnarinnar var auglýsing á áfengum miði frá íslensku brugghúsi og innkaupakerran í versluninni við töskufæriböndin var skreytt með þessari ljómandi fínu auglýsingu frá framleiðanda Stella Artois ölsins. Guðaveigar voru auglýstar á skiltum fyrir ofan vínrekkana og ungir kurteisir sérfræðingar kynntu þær. Það rann upp fyrir mér að ég hef aldrei hætt að leika mér í Stikk-frí. Í hvert sinn sem ég ferðast til útlanda gefst mér kostur á einni umferð af þeim gamla og góða leik. Skemmtilegt.

Í þessari útgáfu af Stikk-frí var ég sem sagt laus undan klukki skattsins, gat keypt vín í búð með fleiri vörum en bara víni (eins og víðast hvar í hinum vestræna heimi) og leyft að glápa á auglýsingar á því. Síðasta atriðið gladdi mig vegna þess að ég naut meira frelsis en venjulega. Gat á eigin ábyrgð horft á vínauglýsingu og metið, án aðstoðar frá einhverjum sem veit betur en ég hvað ég vil, hvort ég kaupi þessa víntegund, aðra víntegund eða enga víntegund.

Ég vorkenndi öllu því fólki sem hefur ekki tök á ferðalögum til útlanda. Ég furðaði mig á hvers vegna fyrsta „hreina vinstristjórnin“ í landinu, þeirri sem berst að eigin sögn fyrir bættum kjörum hinna efnaminni með skjaldborgum og einhverju fleira, er ekki fyrir löngu búin að opna fríhöfn á Hlemmi eða BSÍ fyrir þá sem ferðast með vænglausum hópfarartækjum. Óréttlæti er eitur í mínum beinum og því skil ég ekki hvers vegna skoðanasystkin mín láta þetta óátalið. Sú röksemd og væntanlega forsendan að fríhöfnum yfirleitt, að fólk á leið ÚR LANDI geti keypt vörur skattfrjálst, á ekki við vegna þess að fólk á leið TIL LANDSINS eru bestu viðskiptavinir fríhafnarverslunarinnar. Það er því ekkert því til fyrirstöðu fyrir „vini verkalýðsins“ að opna fríhöfn á Hlemmi.

Þó mér væri þarna, á íslenskri grund í íslenskri byggingu sem kennd er við Íslendinginn sem fann Ameríku, leyft vöflulaust að verða fyrir áhrifum af vínauglýsingum, fór það ekki framhjá mér að börn og unglingar voru þarna úti um allt. Hugsa sér! Kannski var verið að skjóta fyrstu rótunum að æfilangri áfengissýki hjá einhverju íslensku barninu með hinni blygðunarlausu auglýsingu um hve Thule bjór er ljúffengur (ég ætla nú ekki einu sinni að reyna að ímynda mér hvaða áhrif þetta hefur á útlensk börn). Hræðileg tilhugsun og furðulegt að þeir sem vita best hvað öðrum er fyrir bestu skuli ekki hafa gert við þetta alvarlegar athugasemdir. Áhugafólk um velferð æskunnar HVAÐ ERU ÞIÐ AÐ HUGSA? Af hverju gerið þið ekkert í þessu?

Leiknum lauk svo þegar ég var kominn hinum megin við þilið. Þá var ég aftur orðinn að hálfvitanum sem er því miður ekki fær um að meta sjálfur hvað honum er fyrir bestu. Engar vínauglýsingar, enginn bjór í 10-11, nokkrum metrum frá fríhafnarversluninni, bara sama litskrúðuga og fallega Ísland, fast í viðjum sjálfsblekkingar, tvískinnungs, skorts á umburðarlyndi og sjálfshaturs.

Eftir hverju ertu að bíða?

Losaðu höftin í dag, það þarf ekki að leiða frumvarpið um höft til 2015 í lög.

Eins og fjölmargir bentu á strax í upphafi hafta hefur fjötrakrónan lamandi áhrif á hagkerfið. Það er komið í ljós. Seðlabankinn þarf að leiðrétta allar spár sínar um efnahag landsins á korters-fresti. Aumkunnarvert svo ekki sé fastara að orði kveðið.

Seðlabankastjóri: Brýnt að losa höftin