Ný della

Ég er kominn með nýja dellu, að horfa á Sherlock Holmes myndir með Basil Rathbone í hlutverki Holmes. Ég er búinn að horfa á 4 myndir. Greinilegt er að safnið er ekki í eigu sama aðila vegna þess að sumar myndanna er hægt að horfa á ókeypis meðan það þarf að kaupa eða leigja aðrar. Þar sem ég er búinn að horfa á allar myndirnar sem eru innifaldar í áskriftinni minni stóð mér til boða að kaupa hinar á 11 dali stk. eða leigja á 3 dali. Ef maður leigir mynd hefur maður 48 tíma til að klára að horfa á hana. Ég hef lent í því að leigja mynd og ná ekki að klára að horfa. Það er fúlt. Ég nenni því ekki. Ég ákvað að líta á íbei og sjá hvað er í boði þar. Jújú, er ekki safn 14 mynda með Basil Rathbone og Nigel Bruce í hlutverki Dr. Watson til sölu þar á um 45 dali (með sendingarkostn.) sem gera um 3,2 dali stykkið. Ég ákvað að slá til. Diskurinn er ekki dauður úr öllum æðum nema síður sé. Basil Rathbone er frábær í hlutverki Holmes og Nigel Bruce ekki síðri í hlutverki Dr. Watson. Dr. Watson í þessum útfærslum er hálfgerður kjáni; aulabárður (hann er það alls ekki í upprunalegu sögunum). Fyrir vikið er hann bráðfyndinn og kemur þeim í klandur sem Holmes þarf svo að leysa. Handrit myndanna eru færð til samtímans sem eru stríðsárin aðallega (það fer ekki framhjá áhorfandanum). Það er líka áhugavert að sögurnar eru nánast frumsamdar þótt þær sæki efnið til jafnvel tveggja sagna eftir Arthur Conan Doyle. Titlar upphaflegu sagnanna eru yfirleitt frekar óspennandi, ævintýri þetta og ævintýri hitt. Titlar þessara mynda eru grípandi og flottir: Terror by Night, Lady in Green, Dressed to Kill (sá titill var endurnýttur á Brian de Palma-mynd um 1980). Í þessum sögum bregður Holmes sér í ýmis dulargervi við rannsókn mála. Það minnir á dulargervin sem inspector Cluseau brá sér í þegar hann var að rannsaka málin á sinn einstaka hátt. Það er óhætt að mæla með þessum myndum, einkum Dressed to Kill. Það er eins og áhrifin sem persóna Sherlock Holmes hefur á umhverfi sitt endurspeglist í kvikmyndagerðinni. Það leggja sig allir fram um að vera skynsamir, snjallir og glöggir í framleiðslunni.

Hringdi í engan

Samræðustjórnmálin eru svo sannarlega snúin aftur. Nema að þessi mikli snillingur og skarpi sem vefst aldrei tunga um tönn hvað þá höfuð hafði ekkert samráð við bandamenn eða aðra við að taka herliðið burt frá Afganistan. 

Fagmennskan maður, fagmennskan

Við verðum að vera á varðbergi gagnvart Facebook og öðrum samfélagsmiðlum eins og Forarvilpunni. Þeir eru farnir að seilast ansi langt í stjórnsemi og frekju og pólitík. Netmiðill sem fjallaði í fyrra um að mögulega hafi pestin átt upptök sín á tilraunastofu haustið 2019 var bannfærður af Forarvilpunni (eftir að „staðreyndakannarar“ höfðu farið yfir málið. Auðvitað, hvað annað?) og sakaðir um að breiða út fáránlegar samsæriskenningar. Þegar Donald Trump kvaðst aðspurður telja að líkur á því væru miklar kepptust fjölmiðlar hins vestræna heims um að saka hann um bull og vitleysu.

Nú er að koma í ljós að „samsæriskenningin“ er eftir allt saman ekki fjarri lagi. Það er kostulegur þráður á Zerohedge sem afhjúpar tvöfeldni fjölmiðla, skort á faglegum vinnubrögðum og sjálsvitund. Meðal fjölmiðla sem hlupu á sig eru (stórblaðið!) New York Times, CNN, Washington Post, Politico, Reuters og Npr (National Public Radio í Bandaríkjunum). Allir þessir fjölmiðlar létu götóttar yfirlýsingar frá veirufræðingum sér nægja. Þeir gerðu enga tilraun til að kanna hvort veirufræðingarnir væru mögulega að reyna að bjarga eigin skinni. Nicholas Wade rekur þetta í ýtarlegri grein sem hann skrifaði og ég nefndi í fyrri bloggfærslu.

Sannleikurinn er smám saman að koma í ljós. Einræðisklíkan í Kína reyndi hvað hún gat að forðast ábyrgð og misnotuðu WHO í þeim tilgangi, veirufræðingar gátu ekki horfst í augu við þennan möguleika og bandarískar stofnanir sem studdu vafasamar tilraunir á veirum ekki heldur.

Mér verður hugsað til þess sem Winston Churchill sagði: „Sannleikurinn er óvefengjanlegur. Illgjarnir gætu afflutt hann, fáfróðir spottað hann, en þegar öllu er á botninn hvolft blasir hann við.“

Kurlin að koma til grafar?

í þessari áhugaverðu grein fer Nicholas Wade yfir kenningar um það hvort veiran SARS2 (öðru nafni kóvid) sem lagt hefur 3 milljónir manna í valinn hafi orðið til á tilraunastofu eða á náttúrlegan hátt.

Hér er tilvitnun í greinina:

„The US government shares a strange common interest with the Chinese authorities: neither is keen on drawing attention to the fact that Dr. Shi’s coronavirus work was funded by the US National Institutes of Health. One can imagine the behind-the-scenes conversation in which the Chinese government says “If this research was so dangerous, why did you fund it, and on our territory too?” To which the US side might reply, “Looks like it was you who let it escape. But do we really need to have this discussion in public?“

Ég hvet alla sem hafa áhuga á að vita sannleikann um uppruna veirunnar til að lesa þessa grein. Þótt ekki séu haldbær gögn til enn sem komið er um hvaðan SARS2 er upprunnin, hvorki úr náttúrunni (dýrið sem á að hafa borið hana í menn hefur enn ekki fundist) né af tilraunastofu (KFK lokaði gagnagrunni veirurannsóknarstöðvarinnar í Wuhan), leiðir Nicholas sterkar líkur að fæðingarstað hennar.

Góða konu fyrir Emil

Dag einn haustið 1997 vorum við Emil einu sinni sem oftar eitthvað að gera, man ekki hvað það var, mögulega að hlusta á Kruder og Dorfmeister (eitt af eftirlætisböndum hans) og slaka á. Emil bjó á þessum tíma niðri í bæ eins og ég. Stutt var á milli heimila okkar og mikill samgangur eins og sagt er. Emil bar sig illa, sagðist vera hálf-niðurdreginn. Lífið hefði ekki leikið við hann síðkastið. Ekkert stórkostlega dramatískt samt, bara svona hefðbundinn bömmer. Ég veit hvað mun gera þig glaðan, sagði ég við hann eftir fáeinar spurningar og stutta umhugsun. Nú, hvað er það? sagði Emil. Þú þarft að kynnast góðri konu, sagði ég. Fyrst þú segir það, sagði Emil og brosti í gegnum bömmerinn. Þetta var á föstudagseftirmiðdegi. Við ákváðum að skreppa út á lífið með það að markmiði að finna góða konu handa Emil svo hann gæti tekið gleði sína á ný.

Tiltölulega snemma kvölds, um tíuleytið, settumst við undir árar á galeiðunni. Fyrsti áfangastaðurinn var tveggja hæða skemmtistaður í Austurstræti sem hét Astró. Þegar inn var komið blasti við okkur frekar dapurleg sýn. Staðurinn var galtómur. Að minnsta kosti fyrsta hæðin. Við ákváðum að fara upp á aðra hæð til að vera alveg vissir um að við værum einu gestirnir þarna. Þegar upp var komið tókum við eftir að það voru tveir viðskiptavinir auk okkar á staðnum. Tvær stúlkur sem stóðu upp við vegg. Önnur ljóshærð, hin dökkhærð. Báðar bráðmyndarlegar. Þar sem ég var með markmið okkar alveg á hreinu vatt ég mér að þeim og spurði í léttu gríni hvort þær væru á lausu. Sú ljóshærða var fyrri til svars: Nei, sagði hún. En sú dökkhærða svaraði spurningu minni játandi. Ég þakkaði þeim kærlega fyrir og fór til Emils sem stóð álengdar og tilkynnti honum glaður að sú dökkhærða væri á lausu. Hvernig líst þér á hana? spurði ég. Bara vel, sagði Emil. Flott, sagði ég, við skulum heilsa betur upp á þær. Við kynntum okkur fyrir þeim og þær fyrir okkur. Sú dökkhærða sagðist heita Bjartey og sú ljóshærða sagðist heita Heiðrún. Þær höfðu fyrr um kvöldið farið í vísindaferð á vegum Verkfræðideildar Háskóla Íslands þar sem þær stunduðu nám.

Við ákváðum að fara af tóma Astró og á annan stað sem við vonuðum að væri þéttara setinn. Ég man ekki hvað sá staður hét en hann var við Ingólfsstræti. Hann reyndist vera þéttara setinn. Þangað komin áttum við kurteislegt spjall. Fljótlega kom í ljós að svör Heiðrúnar og Bjarteyjar við spurningu minni hvort þær væru á lausu höfðu ekki verið alveg sannleikanum samkvæm. Heiðrún sem hafði svarað spurningunni neitandi reyndist vera á lausu en Bjartey sem svaraði spurningunni játandi var á föstu. Aðspurð sagði Heiðrún (mér síðar) að henni hafi ekkert litist á þennan galgopalega, síðhærða ungling sem sagðist vera að vestan (mig) og ákveðið að gefa engan kost á sér. Þetta var náttúrlega heldur súrt fyrir Emil sem þurfti að horfa á eftir Bjartey fara heim til unnustans eftir skemmtilega kvöldstund. Ég man að ég var mjög impóneraður þegar ég komst að því að Heiðrún vissi hvað undirsinkuð skrúfa var. Hún er greinilega ekki eins vitlaus og hún lítur út fyrir að vera, hugsaði ég. Við Heiðrún höfum verið saman síðan þetta kvöld. Við fögnum 20 ára brúðkaupsafmæli 2. júní nk.

Emil var annars vel liðinn af fríðara kyninu enda bráðmyndarlegur og heillandi náungi. Hann var öðru hvoru í sambandi man ég. Þau fóru þó aldrei á alvarlegt stig (sambúð osfrv.). Það var eins og Emil væri í ævilöngu mótþróakasti gegn einhverju sem ég gat aldrei fest fingur á. Tölvupóstfangið hans var emilaint og síðar leoaint, „Emil er ekki“ mætti túlka það. Hann lét hverjum degi nægja sína þjáningu.

Mikill missir að Emil mínum. Sakna hans. Ég vildi óska að hann hefði kosið annan lífstíl en þann sem hann lifði. Ég hafði svo sem lengi talið að Emil myndi tæplega kemba hærurnar. Þrátt fyrir það var það mikið áfall að missa hann aðeins 54 ára að aldri. Hann var stór hluti af mínu lífi.

Emil Ólafsson

Loftur Emil Ólafsson æskuvinur minn (f. 31. maí 1967 d. 18. apríl 2021). Þessi mynd var tekin 4. nóvember 2002 er við Heiðrún vorum að gera upp íbúðina okkar í Garðastræti. Við vorum að vísu að mestu búin að gera hana upp, en ég man að það voru nokkur handtök eftir sem kláruðust þetta ár. Emil var húsamálari, vandvirkur og snjall. Hann fór ekki hratt yfir, en skilaði frábæru verki.

Við Emil vorum góðir félagar fram eftir öllum aldri. Samgangurinn minnkaði er á leið ævina. Við vorum þó alltaf í sambandi. Við kynntumst þegar við vorum um 10 til 11 ára gamlir. Mig minnir að þá hafi hann flutt ásamt fjölskyldu sinni á Þinghólsbraut 71 (ef ég man rétt).

Ég man eitt sinn að heimaverkefni í tónfræðitíma í Kársnesskóla var að búa til hljóðfæri. Ég var búinn að gera eitthvert hljóðfæri, strengja girni milli tveggja nagla á planka eða eitthvað þessháttar. Aðrir nemendur gerðu eitthvað svipað. Emil hafði ekki enn lokið við heimaverkefnið. Lítill tími var til stefnu. Svo vildi til að heima hjá honum var þessi fína hrista, alvöru keilulaga hrista sem hefði sómt sér vel í höndunum á Helenu Eyjólfs upp á sviði í Sjallanum á Akureyri. Ég man ekki hvor okkar átti frumkvæðið, en við tókum þessa hristu, vöfðum hana inn í dagblaðapappír og máluðum með þekjulit. Emil fór með þetta „heimatilbúna“ hljóðfæri í tónfræðitímann. Þórunn Björnsdóttir, kennarinn okkar, var ákaflega ánægð og líka undrandi með hljóðfærið hans Emils. „Þetta hljómar ótrúlega vel,“ sagði hún. „Hvað er inni í þessu?“ „Jógúrt dós og hrísgrjón,“ svaraði Emil. Hún hélt áfram að hrista hristuna og furða sig á hljómgæðunum. Emil fékk toppeinkunn fyrir þetta heimaverkefni.

Þessi mynd var tekin í desember 2006 er við lögðum parket (aftur!) í garðastrætinu. Ég sullaði vatni yfir gamla parketið (sem var raunar nýtt) sem gerði það að verkum að við urðum að endurnýja það að hluta. Emil hjálpaði mér með þetta verkefni. Hann málaði hjá okkur margoft í gegnum árin. Í hvert skipti sem það þurfti að mála var Emil mættur. Til stóð að mála síðasta sumar, en pestin gerði það að verkum að ekkert varð úr því.

Ég þarf að grafa upp eldri myndir af okkur. Geri það þegar ég kemst í fjölskyldualbúmin í sumar.

 

CNN afhjúpuð

STÖNDUM SAMAN!

Mikilvægast hverri þjóð er að standa saman í baráttu gegn framandi ógn. Kórónuveiran sem kínverski kommúnistaflokkurinn dreifði yfir heimsbyggðina 2020 er slík ógn. Þar sem Egozentric Designs París, Mílanó, New York, London (skráð vörumerki) er eitt virtasta hönnunarhús heims og þótt víðar væri leitað (til dæmis á Mars) var það beðið um að leggjast á árarnar með heilbrigða ráðuneytinu í baráttunni gegn vánni. Ekki stóð á hönnuði Egozentric einmitt þegar bolurinn var hannaður. Aðspurður sagði heilbrigði ráðherrann að framleiða ætti milljón boli með skilaboðum til þjóðarinnar um að standa nú saman. Það var og gert. Skömmu síðar kom babb í bátinn. Skilaboðin höfðu breyst. Góð ráð voru dýr. Ekki var til gjaldeyrir til að prenta aðra milljón boli. Brugðið var á það ráð að prenta nýju skilaboðin á sama bolinn en strika yfir þau gömlu. Það var og gert með litlum tilkostnaði í barnafangelsi í Kína. Skömmu síðar kom annað babb í bátinn. Markmiðið hafði breyst. Segja verður að nýjasta markmiðið sé einstaklega hnitmiðað og raunhæft. Það sem eftir var af bolaupplaginu (níu hundruð þúsund) var sent með einkaþotu til fangelsisins í Kína og nýju skilaboðin prentuð á en strikað yfir þau gömlu. Það verður að segjast alveg eins og er að þetta „konsept“ (eins og við hönnuðir köllum það af því við erum svo hipp og kúl) er algjörlega að slá í gegn. Bolirnir rjúka bókstaflega út. Hönnun eins og þessi sem virðir samtímaarfleifð okkar en reynir ekki að þurrka hana út slær á streng meðal þjóðarinnar.

Veirufrítt Ísland 2021!

Hver kannast ekki við að vera búinn að fá hundleið á Kínaveirunni? En ekki lengur. Nú er komin lausn í málinu, skíma við endann á þessu langa klóakröri sem við höfum öll verið í. Til að fagna þessum merku tímamótum hefur Egozentric, París, London, Mílanó, Reykjavík (skráð vörumerki), sérhannað bol.

Fyrir einungis 35,999 krónur getur þú eignast bolinn Veirufrítt Ísland 2021! En bíddu við, ekki hætta að lesa núna vegna þess að fyrir einungis 99,999 krónur getur þú fengið þennan einstaka snilldarbol með áletrun sóttvarnarlæknis! Já, með áritun mannsins sem teljast verður einhver raunsæjasti maður sem uppi hefur verið á Íslandi. Snillingsins sem sér fyrir sér veirufrítt Ísland strax á þessu ári!

Iss en þetta er ekki neitt, ef þú kaupir tvo boli færðu bolinn Fíkniefnalaust Ísland árið 2000! í kaupbæti. Stórkostlegra verður það varla! Ekki klóra þér of lengi í pungnum yfir þessu kostaboði. Það gildir einungis í skamman tíma.

Falskt öryggi