Íbúðalánasjóðurinn er ein af meginástæðum bólunnar sem sprakk

Guðni Ágústsson virðist ekki gera sér grein fyrir þeim skaða sem Íbúðalánasjóður ríkisins hefur valdið þjóðinni. Sjóðurinn er ein af meginástæðunum fyrir þeirri hrikalegu verðbólu sem varð til á síðustu 3-4 árum. Um þetta ritaði ég nýlega færslu.

ÍLS átti að fara í söludeildina eða sláturhúsið

Lausnin: Minnka völd stjórnmálamanna

Það er afar mikilvægt að minnka völd stjórnmálamanna, ekki vegna þess að þeir séu vondir menn, heldur er vont að þurfa að treysta á þá. Betra er að þurfa að treysta á sjálfan sig. Það skilar óhjákvæmilega betri árangri.

Ef leiðin til að minnka völd íslenskra stjórnmálamanna er að fara í Tsm (ný skammstöfun fyrir Esb, gefin út af staðreyndanefnd ríkisins og stendur fyrir Tolla-, miðstýringar- og skrifræðisbandalagið) er það óhjákvæmilega kostur sem vert er að skoða. Ekki þarf að klóra sér lengi í kollinum til að sjá að þá eru stjórnmálamennirnir ekki farnir, heldur orðnir að embættismönnum með annað ríkisfang. Er það betra? Hugsanlega er það eitthvað betra en miklu líklegra er að það sé hálfu verra, jafnvel öllu verra.

Kostirnir eru sem sagt tveir: Að láta íslenska stjórnmálamenn seilast smátt og smátt meira til valda á Íslandi, eða láta evrópska embættismenn seilast með einu pennastriki til mikilla valda á Íslandi. Báðir þessir kostir eru slæmir svo ekki sé meira sagt.

Heimurinn stefnir í þá átt að vera eitt markaðssvæði, stjórnmálamenn og sérhagsmunaaðilar hafa komið í veg fyrir þá sjálfsögðu þróun með skelfilegum afleiðingum fyrir fátæk ríki. En þróunin verður ekki stöðvuð. (Svo gefa þessir sömu stjórnmálamenn ölmusur til ríkjanna í nafni þróunaraðstoðar sem gerir aðstæður þar enn verri. Taka mætti þennan hring alveg út úr jöfnunni, gefa öllum ríkjum sama tækifæri til að keppa. Að vísu hefðu stjórnmálamennirnir minna að gera við að deila út ölmusum, en það verður að hafa það.)

Íslendingar eiga að líta á allan heiminn sem sitt markaðssvæði, það er mikill heimóttarskapur að einblína til Evrópu og gangast undir lagavitleysuna sem þar er samin (Ees reyndist vera stórgallað plagg og Evrópulöndin geta ekki einu sinni horfst í augu við þá staðreynd). Ríki eins og Kína, Indónesía og Indland, auk fjölmargra landa Afríku og mið- og suður Ameríku, eru miklu vænlegri viðskiptavinir til framtíðar en lönd Evrópu með sinn lága og minnkandi hagvöxt. 

Forsenda fyrir því að Ísland geti tekið þátt í viðskiptum á heimsvísu er að skipta út gjaldmiðlinum, krónunni. Fyrirtækjarekstur á Íslandi er fráleitt að lenda fyrst nú í vandræðum vegna krónunnar. Það lá við að Loftleiðir og Flugfélag Íslands, svo dæmi sé tekið úr sögunni, færu á höfuðið 1950, þegar gengi krónunnar féll eins og steinn. Krónan hefur alltaf kostað fyrirtæki mikla vinnu, vinnu sem þau hefðu annars getað beint í hagkvæmari farveg, td. markaðssetningu.

Sá kostur að skipta út gjaldmiðlinum án þess að ganga í tollabandalög á að vera uppi á borðinu. Með því móti minnkum við völd stjórnmálamanna, hvort sem þeir eru íslenskir eða evrópskir, og losnum við hindranirnar sem minnsti gjaldmiðill í heimi reisir viðskiptalífinu.

Hræðsluáróðurinn

Þegar lagt er til að krónunni verði skipt út fyrir annan gjaldmiðil, td. evru, án þess að ganga í Tolla-, skrifræðis- og miðstýringarbandalag Evrópu, er viðkvæði Tsm-sinna að það gæti kallað yfir okkur andúð. Enginn spyr hvort Svartfellingar hafi fengið yfir sig andúðargusu þegar þeir tóku upp evruna. Var það tilfellið? Ekki veit ég til þess. Og ef evran er svona viðkvæmt mál, þá liggur beinast við að nota dali í viðskiptum á Íslandi. Ekkert er því til fyrirstöðu, mörg ríki utan Bandaríkjanna nota dalinn í viðskiptum og vegnar vel og hafa ekki uppskorið reiði neins. Öðru nær: Bandaríkin fagna því að ríki noti gjaldmiðil þeirra.

Sumir eru svo heiftúðugir Tsm-sinnar, að þeir setja sig upp á móti því að evran verði tekin upp af hræðslu við að þá þurfi landið ekki að ganga í Tsm. Það er hræðilegt vegna þess að það kallar hörmungar yfir þjóðina. Ég trúi ekki að þeir vilji bera ábyrgð á því. 

Íslenska krónan er gömul hugmynd, leifar af sjálfstæðisbaráttunni. Sjálfstæð þjóð með eigin gjaldmiðil og eigið hagkerfi; allt sem þarf í gott leikrit (verkföll, verðbólga, hagstjórn, samningar, þjóðarsátt). Vandamálið er að þjóðin hefur alla tíð verið í blekkingarleik við sjálfa sig. Krónan hefur aldrei verið raunverulegur gjaldmiðill, því hún hefur ekki gert annað en tapa verðgildi sínu. Frægar eru sögur af lömbum sem urðu að einum sviðakjamma eða minna á bankabókum. Til að lappa upp á þetta æpandi misræmi var búin til ný króna: Verðtryggða krónan. Verðtryggða krónan var lánakrónan, óverðtryggða krónan var launakróna sem látin var falla eftir hentugleika með tilheyrandi kjararýrnun.

Íslendingar þurfa ekki og geta ekki staðið í þessum blekkingarleik við sjálfa sig lengur. Við getum alveg lagt niður krónuna og tekið upp dalinn án þess að tapa sjálfsvitundinni. Með alþjóðlegan gjaldmiðil í alþjóðlegum heimi, koma erlend fyrirtæki miklu frekar til Íslands, bankar sem og önnur fyrirtæki. Eins og kunnugt er hefur flöktandi krónan ávallt verið ókleifur þröskuldur fyrir landnámi erlendra fyrirtækja á Íslandi. Eina sem við missum er tálsýnin, sú ranghugmynd að hér geti þrifist samfélag með eigin gjaldmiðil með tilheyrandi „hagstjórn“ sem ALDREI í sögu lýðveldisins hefur gengið upp. Rétt er það, hugsanlega verður hér meira atvinnuleysi þar sem gjaldmiðillinn endurspeglar ekki verðmætasköpun í landinu. Ég tel þó að kostirnir við dalinn vegi upp á móti atvinnuleysishættunni.

Öllu á botninn hvolft

Nú er búið að hvolfa öllu á botninn sem hvolft verður og þá kemur trausta efnahagsstjórnin sterk inn. Það er jú stærsta velferðarmálið og aldrei stærra en einmitt núna. Það er etv. ekki sanngjarnt að fara fram á trausta efnahagsstjórn af mönnum sem hafa gloprað öllu út úr höndunum á sér sem gloprað verður.

„Worst case scenario“ í öllum málum er niðurstaðan. Til hamingju með það. Og enn eykst óvissan á tímum þegar óvissa er það sem þjóðin þarfnast hvað síst.

Afgreiðslu umsóknar frestað

Takk Gylfi Arnbjörnsson

Gylfi Arnbjörnsson nýkjörinn forseti ASÍ á heiður skilinn fyrir að segja skoðun sína um ábyrgð stjórnmálamanna á hruninu. Lætin í þjóðfélaginu vegna launakjara og lánsábyrgða hjá Kaupþingi eru afleiðingar leka úr ríkisstofnunum. Þar eru menn í óða önn að drepa málum á dreif til að bjarga eigin skinni. Mikilvægt er, í moldviðrinu, að minna á þátt stjórnmálamannanna. Vissi ekki af málinu! Björgvin hafði ekki hugmynd um IceSave og ekki Árni Mathiesen heldur. Hvað voru þessir menn að gera? Stangast þetta ekki á við ummæli Sigurðar Einarssonar í Markaðnum um daginn? Mig minnir að hann hafi fullyrt að vorið 2008 hefði hann og fleiri lýst áhyggjum af IceSave á fundum með Fjármálaeftirlitinu. Er það ekki jafn slæmt að ráðherrar viti ekki af neyðarástandi eins og að þeir viti af því og geri ekkert eða jafnvel klúðri því? 

Amatör í pólitík

Það blasir við að menn sem geta ekki vegið úr launsátri án þess að láta þjóðina vita, á ekkert erindi á þing. Hann er amatör í pólitík.

Óvanalegt að þingmenn segi af sér

Hlakkar í einfeldningunum

Hlægilegt er að fylgjast með einfeldningunum hlakka yfir því sem þeir kalla dauða frjálshyggjunnar. Þeir sjá á einhvern furðulegan hátt = merki á milli hruns Sovétsins og kreppunnar nú. Austurblokkin hrundi vegna kommúnismans, Vesturblokkin hrundi vegna frjálshyggjunnar. Þeir sem tala svona hafa ekki hugmynd um hvað frjálshyggja er. Eitt dæmi, ekki þarf meira, ætti að nægja til að gera þeim ljóst að það er engri frjálshyggju um að kenna að þjóðarskútan íslenska er sokkin. Frjálshyggja leggur áherslu á að ríkið sé í lágmarki, umfang þess og útgjöld. Undanfarin ár hafa ríkisútgjöld á Íslandi þanist út sem og umfang þess.

Þeir sem gera sér ekki grein fyrir þessu eru einfaldlega einfeldningar.

Prinsippmanneskja

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir utanríkisráðherra sagði í viðtali við Morgunblaðið um daginn að Samfylkingarmenn  væru „þeirrar skoðunar að fyrrverandi pólitíkusar eigi ekki að vera í forystu fyrir seðlabanka. Þetta er prinsippafstaða hjá okkur og hefur komið fram oftar en einu sinni og oftar en tvisvar.“

Af þessu tilefni hefur Egozentric™®© sett á markað nýja hönnun sem leggur áherslu á góðu gildin í lífinu. Mikilvægt er að prinsippfólkið sé framan á bolum, öðrum til áminningar. Aðrir sem eru ekki eins miklir prinsippmenn, eins og til dæmis Jón Sigurðsson, fyrrverandi pólitíkus, varaformaður stjórnar Seðlabanka Íslands og formaður stjórnar Fjármálaeftirlitsins skipaður af viðskiptaráðherra Samfylkingarinnar, þurfa gott fordæmi og leiðsögn svo þeir falli ekki úr prinsippfarinu.

Prinsippmanneskja. Litur: Bleikur og rauður. Stærð 1-100. Sýndu að þú sért prisippmanneskja sem hefur prinsippin í heiðri. Ekki vera prinsipplaus tækifærissinni sem gengur á bak orða þinna og hleypur frá skuldum. Verð aðeins 8999 kr.

Punktar

Vilhjálmur Egilsson bendir á áhugaverðan hlut, að erlendir bankar eigi að koma að íslensku bönkunum til að skapa traust þeirra. Ríkisbankar sem klippa á erlenda lánardrottna missa traust þeirra. Ólíklegt er að þeir veiti lán til bankanna í bráð. 

Á Íslandi er gjaldmiðill sem gefinn er út af ríkinu. En þrátt fyrir það tekur þetta sama ríki og sveitarfélög lán í erlendum myntum. Hafna með öðrum orðum eigin gjaldmiðli. Hvers vegna er það?

Grein Heiðars Más Guðjónssonar og Ársæls Valfells um að hægt sé að taka upp aðra gjaldmiðla hér án þess að ganga í tolla-, skrifræðis- og miðstýringarbandalög er afar áhugaverð. Þeir eru ekki einir um þessa skoðun. Nýr gjaldmiðill án Evrópusambandsins er nákvæmlega það sem Ísland þarf. Ef það verður haldin þjóðaatkvæðagreiðsla um fyrirkomulag okkar til framtíðar, ætti þessi möguleiki að vera á seðlinum.

Öll hugsanleg afglöp stjórnmála- og embættismanna verði rannsökuð

Fyrirsögn í Fréttablaðinu í dag (8. nóv.) undir mynd af forsætisráðherra og viðskiptaráðherra segir: Hrun bankakerfisins: Hugsanleg brot öll rannsökuð.

Mikilvægt er að öll hugsanleg afglöp stjórnmálamanna sem og embættismanna td. í Fjármálaeftirlitinu verði rannsökuð og þeir látnir sæta ábyrgð.

Sá fíflaleikur um launakjör starfsmanna Kaupþings sem nú er á fjölunum er ömurleg tilraun til að drepa málum á dreif. Látið ekki glepjast.