Verða vatnsaflsvirkjarnir úreltar eftir nokkur ár?

Einu sinni átti að skipta út glóperum fyrir orkusparandi en mengandi gormlaga flúorperur. Sú opinbera herferð sigldi í strand þegar LED perurnar gerðu gormruslið að viðundri. Opinbera stefnan um „ó hve létt er þitt kolefnisfótspor“ („ó hve lengi ég þarf að hanga eftir þér“) er nú komin í skerjagarðinn þar sem flakið af flúorperustefnunni liggur. Spurningin er ekki hvort heldur hvenær hún steytir á skeri.

 

Hér er tilvitnun í grein Matt Ridleys þar sem spáð er fyrir um nýjan orkugjafa:

„A device the size of a shipping container could power a small city, running on tiny quantities of fuel: some deuterium extracted from seawater and some tritium continuously “bred” inside the thing itself from a little lithium. The output is helium-4, an inert, non-radioactive gas. The environmental footprint would be negligible: no carbon dioxide emissions, no waste, no pollution, very few materials and a pocket-handkerchief of land. We could retire the rest of the energy industry altogether – oil rigs, coal mines, wind turbines, solar farms, hydro dams and all – and set about raising everybody’s standard of living indefinitely, while telling Greta Thunberg to cheer up.“