Dauð blóm á skrifstofu Hitlers

Í morgun vökvaði ég gulu túlípanana sem við keyptum í IKEA um daginn. Það minnti mig á heimildarmyndina Blindi bletturinn sem við horfðum á í gærkvöldi. Myndin er viðtal við Traudl Junge sem var einkaritari Hitlers frá 1942 til hinsta dags. Traudl sem var full sjálfsásökunar en jafnframt sjálfsfyrirgefningar, dró upp eftirminnilega mynd af yfirmanni sínum og daglegu lífi hans. Traudl þótti sérstakt að Hitler vildi ekki hafa afskorin blóm á skrifstofunni. Vildi ekkert dautt inni hjá sér.

Svona hluti má túlka. Einhver mesti morðingi mannkynssögunnar vildi ekki hafa dauð blóm á skrifstofunni sinni. Var samviskan að plaga hann eða var þetta bara ósköp venjuleg dilla?

Ég hallast að því að blómin hafi verið tákn fyrir alla þá sem hann lét drepa; voru afskornir í blóma lífsins. Ekkert dautt á skrifstofu Hitlers styður líka við það sem Traudl sagði um að þau hefðu verið í einskonar blindum bletti, ekki séð hvað gekk á fyrir utan. Í blinda blettinum var enginn dauði, engin afskorin blóm, aðeins fögur sýn um þúsund ára ríki aríanna.

Athugasemdir

[M. Best, 11.3.2007 kl. 14:51]

Hitler snappaði víst eftir að hann kom að systurdóttur og ástkonu sinni, Geli Raubal, þar sem hún hafði framið sjálfsvíg. Þetta fékk svo mikið á hann að hann hætti að borða kjöt (sem hann tengdi við dauðann) og vildi ekkert dautt sjá í kringum sig.

[Sigurgeir Orri Sigurgeirsson, 12.3.2007 kl. 08:56]

Sérkennilegt.