Ef Ísland gengur í ESB

Vinur minn, sem er mikill andstæðingur ESB sagði að ef Ísland gengi í sambandið þá myndi hann flytja af landi brott og setjast að í Danmörku.

Kostir kreppunnar

Fyrir utan að það er eins og veðrið á Íslandi hafi batnað eftir að kreppan skall á eru nokkrir hlutir sem teljast mega vera kostir kreppunnar.

1. Fleiri bílastæði í Garðastrætinu. Þegar allt var á blússandi farti var stundum erfitt að fá stæði fyrir utan heima hjá sér. Nú er það liðin tíð.

2. Tvíhöfði er aftur að fara í útvarpið. Auglýsingastofurnar sem þeir félagar unnu hjá eru annað hvort hættar eða hafa dregið verulega saman seglin vegna kreppunnar.

3. Fleiri íslenskir leikmenn fá tækifæri til að spila fótbolta með liðum sínum.

4. Heimabruggshefðin deyr ekki út, eins og ég óttaðist á tímabili.

5. Heimilisiðnaður almennt hefur fengið aukinn byr undir seglin.

6. Fleiri ferðamenn hafa efni á að koma til Íslands og lifa eins og kóngar.

7. Bílapartasölur blómstra.

8. Jöfnuður í þjóðfélaginu eykst, það ætti að kæta suma. Nú hafa allir það jafn skítt.

Mikilvægt er að vera jákvæður og sjá björtu hliðarnar, annars breytist maður bara í greppitrýni með fýlusvip.

Flöktandi myntlauf

Eina leiðin fyrir viðskiptalíf að koma landi á höfuðið er að vera á einhvern hátt á ábyrgð ríkissjóðs viðkomandi lands. Í fljótu bragði virðist lausnin á slíkum áföllum til frambúðar vera sú að engin ríkisábyrgð sé til staðar og að hver og einn stundi sín viðskipti á eigin ábyrgð. Þeir sem kjörnir voru til að fara með ríkisfjármálin, sem og ókjörnir embættismen, höfðu það hlutverk að vernda ríkissjóðinn fyrir áföllum, standa vörð um ríkið. Og hvernig tókst nú til? Til þessa hlýtur að verða horft þegar kerfið verður endurbyggt.

Hefur enginn velt því fyrir sér hvers vegna enginn erlendur banki starfaði á Íslandi? Þetta var jú „ríkasta land í heimi“ til skamms tíma og þótt landið sé fámennt, myndi ég telja að það væri eftir nokkru að slægjast fyrir til dæms skandinavískan banka.

En enginn banki treysti sér til að starfa í krónuumhverfinu, þessu flöktandi myntlaufi. Ekki er óeðlilegt að álykta að krónan hafi kostað landið miklu meira en virðist í fyrstu. Ef til dæmis það hefði verið hér erlendur banki, einn eða jafnvel tveir, hefði einhver hópur Íslendinga haft við hann viðskipti og ekki lent í þessu allsherjar hruni sem hér varð.

Sjálfstæða þjóðin

Þeir sem vilja vera í ESB geta flutt út, til dæmis til Danmerkur.

Á hinn bóginn tel ég að Íslendingum hafi mistekist að mörgu leyti að vera sjálfstæð þjóð frá stofnun lýðveldisins. Mistökin eru ma. fólgin í því að halda úti sjálfstæðum gjaldmiðli. Eflaust var skynsamlegt að vera með íslenska krónu til að byrja með, en hún varð úrelt um leið og viðskiptafrelsi milli landa fór aftur í átt að því sem það var fyrir fyrri heimsstyrjöld. Lögeyrinum fylgja þau vandkvæði að misveltilfallnir menn undir þrýstingi hagsmunahópa og eigin hugmynda eiga þess kost að misnota hann, til dæmis á þann hátt að halda genginu of háu. Of hátt gengi hefur kostað útflutningsatvinnuvegina gríðarlegar fjárhæðir og valdið því að meira var innflutt en innistæða var fyrir. Ég komst líka að því þegar ég gerði myndina um Alfreð og Loftleiðir að ríkiskassinn var í raun undir stjórn fárra manna sem gátu deilt út ríkisábyrgðum eftir eigin geðþótta og það kostaði ma. það að menn sem gátu ekki rekið fyrirtæki tóku yfir Loftleiðir og stórsköðuðu það uppbyggingarstarf sem hafði verið unnið að í áratugi. Ég veit ekki hve mörg þúsund % krónan hefur rýrnað í virði gagnvart öðrum myntum síðan hún var sett á fót, en það eitt og sér er áfellisdómur yfir lýðveldinu. Hver borgar þann brúsa? Hver ber kostnaðinn af þessu virðistapi?

Ég tel lausnina fyrir Ísland ekki fólgna í að vera í Evrópusambandinu, en það er nánast útilokað að Íslendingum takist að gera það sem þarf að gera til að hér skapist stöðugleiki. Til þess þurfa of margir menn að láta of mikil völd af hendi. Krónan er nefnilega valdatæki og þegar völd eru annars vegar eru þau ekki látin svo glatt af hendi. Það er líka staðreynd að á Íslandi eru menn í æðstu valdastöðum sem hafa sýnt það og sannað að þeir hafa minna en hundsvit á efnahagsmálum. Hvaða bjáni er til dæmis á móti því að bjór sé seldur í landinu? Ég tala nú ekki um ef hinn kosturinn er að hella sig fullan af vodka. Í góðri trú hafa þeir sem um „hagstjórnina“ hafa haldið undanfarna tvo áratugi, siglt skútunni á bólakaf. Höfum við efni á annarri slíkri siglingu?

Heilt yfir tel ég lausnina fyrir Ísland vera þá að umsvif ríkisins minnki um þrjá fjórðu, tekinn verði upp 15% flatur skattur, hér verði enginn lögeyrir og hver og einn beri aukna ábyrgð á sér og sínum. Eins og kerfið er í dag verður þess ekki langt að bíða að það hrynji undan sjálfu sér. Það hefur gerst í Svíþjóð, það var aðeins fyrirboði um enn stærra kerfishrun. Ríkisjatan er eins og björgunarbátur sem smám saman yfirfyllist þar til hann sekkur nema fleygt verði fyrir borð. 

Eins og ekkert hafi í skorist

Umræður um takmörkun á losun gróðurhúsalofttegunda er mjög í anda 2007. Stjórnmálamenn samþykkja að hækka skatta og takmarka útblásturinn þrátt fyrir að það blasi við að útblástur hafi minnkað stórkostlega vegna kreppunnar. En þeir taka ekkert tillit til hennar. Eru algerlega úti að aka. Láta sem ekkert sé og auka álögur á almenning sem þó er að taka á sig miklar byrðar nú um stundir.

Umsókn um aðild

Benedikt Jóhannesson skrifaði grein og lagði til að þingmenn samþykktu að sækja um aðild að Evrópusambandinu. Þegar ég heyrði af þessu í fréttunum þar sem við ókum um sveitir landsins varð mér hugsað til þeirra nefnda sem farið hafa yfir þá kosti sem Íslendingum stendur til boða vilji þeir gerast gildir limir í sambandinu. Án undantekninga hafa nefndirnar komist að þeirri niðurstöðu að aðild að þessu sambandi sé óásættanleg fyrir Ísland. Í því ljósi: Er virkilega þörf á enn einum fundinum um þetta mál? Þarf að fylla út umsókn og senda til þeirra ef fyrirfram er vitað hverjar niðurstöðurnar verða? Væri ekki eðlilegra að skríða bara á hnjánum til þeirra með vaselínið tilbúið ef ætlunin er að ganga í þetta samband hvað sem það kostar? Til hvers að stunda þennan leikaraskap?

Netið afhjúpar

Sá asnagangur sem við hafður hefur verið undanfarna áratugi í stjórnmálum; að upplýsa ekki almenning um raunverulega stöðu mála, er kominn í uppnám. Þökk sé netinu. Þar eru margir snjallir menn sem lesið geta í takmarkaðar upplýsingar og reiknað út. Það blasir svo innilega við í Icesave málinu. Mark Twain sagði: „When in doubt, tell the truth“.